ก้องภพรู้สึกมีความสุขมากที่เห็นพงษ์พัฒน์ค่อยๆกินข้าวต้มได้เอง
แค่มองพงษ์พัฒน์กินข้าวต้มเขาก็รู้สึกได้ถึงความเพลิดเพลิน
พงษ์พัฒน์เป็นเด็กหนุ่มที่น่ารักมากและตอนนี้เขารู้สึกดีมากที่มีส่วนทำให้พงษ์พัฒน์
รู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง
ก้องภพแอบหันไปที่ประตูเขามองเห็นสายตาของ “แม่” ที่แอบมองดูลูกด้วยความเป็นห่วง
น้ำตาเธอไหลอาบแก้มน่าจะรู้สึกดีที่เห็นลูกชายกลับมาดูแลตัวเองอีกครั้ง
ชีวิตจะมีความหมายอะไรเมื่อคนที่เรารักไม่เห็นคุณค่าของ“รักเรา” ในตัวของเขา
มันคงทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่อยู่ได้แบบทรมาน
ก้องภพอมยิ้มหันมามองทางพงษ์พัฒน์อีกครั้งเขานั่งนิ่งและนึกไปไกล
บางครั้งเขาเองก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขารู้จักกับความรักดีพอ แต่บางครั้งมันก็เหมือนกับว่า
เขาไม่เคยรู้จักอะไรเลยกับสิ่งที่เรียกว่า“รัก”
สำหรับเขา ความรักในโลกมีหลายประเภทหลายแบบ ทุกแบบย่อมมีคุณค่าในตัวของมันเอง
สุดแท้แต่ใครจะมองเห็นมากหรือน้อยแต่หลายครั้งก้องภพยังคงงุนงงสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา
การมีรักในแบบของเขาในสังคมที่แปลกแยกจะว่าดีก็ดี จะว่าแย่ก็แย่ แต่วันนี้เขาเติบโตมากขึ้นกว่าแต่ก่อน และแน่นอนว่า “รัก” ก็ได้เติบโตไปพร้อมกับตัวเค้า
ถ้าเขาเลือกที่จะอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้เขาคงไม่เลือกที่จะอยู่ท่ามกลางความขัดแย้ง
และข้อถกเถียงมากมายในกลุ่มคนที่ต่างความรู้สึกต่างประสบการณ์กัน
ก้องภพยังเชื่อเสมอว่าเขายังเลือกได้ว่าในแต่ละวันจะใช้ชีวิตแบบไหน
และเพรียกหารักในมุมมองแบบใดใช่แล้ว ทุกวันนี้ชีวิตยังเป็นของเขา ถึงแม้ว่าจะมีหลายคนที่ไม่เชื่อก็ตามและเขายังสนุกอยู่กับการเรียนรู้ที่มากขึ้นทุกวัน
แน่นอนว่า 16ปีที่ผ่านมามันอาจจะไม่ใช่เวลาที่มากที่จะทำให้เขาเรียนรู้ชีวิตได้ในทุกด้านและทุกแง่มุมแต่ 16 ปีสำหรับเขาแล้ว มันก็คือ “ทั้งชีวิต” ของเขา มันอิ่ม มันเปี่ยมไปด้วยสิ่งที่เขาเลือกและสัมผัสและมันก็คือชีวิตของเขาจริงๆ
ก้องภพสังเกตว่าพงษ์พัฒน์ใกล้จะอิ่มแล้วเขาเดินไปที่มุมห้องดึงกระดาษทิชชู่ออกมาขยุ้มหนึ่ง พอเห็นพงษ์พัฒน์ทานเสร็จเขาก็เอาทิชชู่ไปเช็ดตรงมุมปากของพงษ์พัฒน์ พงษ์พัฒน์สัมผัสได้ถึงความทะนุถนอมความอบอุ่นที่ซึมแทรกและแผ่ซ่านออกมาจากการสัมผัสนั้น
“คืนนี้พี่ค้างที่นี่ได้ไหมครับ”
ก้องภพเอามือเสยผมของพงษ์พัฒน์ “ได้สิถ้านายต้องการ”
พงษ์พัฒน์ยิ้มอย่างมีความสุขการเผชิญความเหงาในคืนที่ยาวนานมันช่างโหดร้ายเสียนี่กระไร
คืนนี้ชีวิตคงไม่โหดร้ายกับเขาและชีวิตเขาน่าจะเข้าใกล้ความสุขได้บ้าง
มันน่าจะถึงเวลาแล้ว...
เมื่อปากของทั้งคู่ต่างประกบกันโดยบังเอิญทำให้พวกเขางุนงงกันอยู่พักหนึ่ง
แต่ความงุนงงก็ไม่อาจทำให้พวกเขาถอนปากออกจากกัน
ณ ช่วงเวลานั้นเหมือนกับโลกดับสนิท มีเพียงแสงจันทร์อ่อนๆที่ช่วงส่องให้มองเห็นตัวตนที่ปะปนกับความเป็นรูปธรรม
ณ เวลานั้นสนฉัตรที่อยู่เบื้องล่างได้ใช้ลิ้นพยายามสอดแทรกเข้าไปในปากของแมทธิว
ที่ตอนนี้กำลังนิ่งคิด เงียบ งัน อยู่อย่างนั้น แต่ไม่นานแมทธิวค่อยๆเผยอปากของเขา
แล้วปล่อยให้ลิ้นของสนฉัตรเข้าไปได้อย่างไหลลื่นมันช่างเป็นความไหลลื่นที่มากไปด้วยอรรถรส
แมทธิวหลับตาพร้อมๆกับที่มือแกร่งของสนฉัตรค่อยๆโอบล้อมแผ่นหลังของเขา
เสียงลมหายใจของทั้งคู่แทบจะเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมันก่อให้เกิดอาการเกร็งอย่างน่าประหลาด
ไม่นานนักแมทธิวก็โต้ตอบด้วยการดันลิ้นเข้าไปในปากของสนฉัตรบ้าง
ทั้งคู่หลับตาปล่อยให้ชิวหาสัมผัสเป็นประดุจดั่งชวาลาที่คอยนำพาและขับเคลื่อนไป
พวกเขาดูดดุนทั้งลิ้นทั้งริมฝีปากสัมผัสร่างกายเริ่มโยกคลอน ท่อนลำเริ่มเสียดสี
ลิ้นพัวพันริมฝีปากรัดรึง มันดูรุนแรงขึ้น ดุดันขึ้น
แมทธิวพยายามจะละจากปากและไซร้มาเรื่อยๆตรงช่วงคอของสนฉัตร
แต่สนฉัตรใช้มือจิกผมแมทธิวอย่างแรงดึงหัวของเขาขึ้นมา ทั้งคู่สบตากันประดุจดั่งราชสีห์และหมาป่าแมทธิวหลับตาอีกครั้งพร้อมกับการตอบสนองโดยใช้ลิ้นพันพัวไปที่สนฉัตรเช่นเดิม
สนฉัตรเริ่มปล่อยมือจากแผ่นหลังแมทธิวเขานอนหงายแผ่หรา
เหมือนเป็นสัญญาณบางอย่างถึงแมทธิวแมทธิวละลิ้นจากปาก และไซร้เรื่อยมาตรงซอกคออย่างรุนแรงและดุดันสนฉัตรซี๊ดปากอย่างเร่าร้อน
แมทธิวไซร้จากคอลงมาถึงไหล่แขน รักแร้ กระหน่ำเลีย กระหน่ำไซร้
เขาใช้ลิ้นอย่างชำนาญ ทำให้รักแร้ของสนฉัตรเปียกชุ่ม
เขาลากลิ้นอย่างดุดันมาที่แผงอกแกร่งทั้งขบทั้งเลีย พร้อมใช้มือลูบไล้ไปทั่ว
สนฉัตรแอ่นอกสู้ขึ้นมาอย่างได้จังหวะ
แมทธิวจู่โจมไปที่หัวนมดูด ดุน เลีย ไซร้ กัดเบาๆ พร้อมทั้งขบเบาะๆอย่างเมามันส์
หัวนมอีกข้างใช้มือลูบไล้ขยำ บีบ คลึงเคล้น อย่างสะใจ
สนฉัตรถอนหายใจอย่างแรงนอนเกร็งหลับตาพริ้ม
แมทธิวจู่โจมหัวนมอีกข้างของเขากัด เลีย คลึง เคล้น อย่างเมามันส์
เขาเลื่อนลิ้นมาที่กลางอกแกร่งมือสองข้างลูบ คลึง บีบ เค้น และขยำอย่างรุนแรง
ขณะขยับลิ้นที่กำลังโหมเลียเรื่อยลงมาจนถึงบริเวณหน้าท้องที่เต็มแน่นไปด้วยมัดกล้ามและขนรำไร
เขาจูบตรงหน้าท้องอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะระดมจูบอย่างหนักแน่นรุนแรง ไปตรงมัดกล้าม
จูบไล้เรื่อยไปเลยไปถึงช่วงเอวและชายโครงก่อนจะวนมาตรงหน้าท้องใหม่
มือก็ไม่ได้ละไปจากหัวนมที่แข็งเป็นไตทั้งลูบไล้ เสียดสี ทั้งบี้บีบอย่างร้อนแรง
ขณะแมทธิวระดมจูบไปที่หน้าท้องเขารู้สึกได้ถึงท่อนลำของสนฉัตรที่เสียดสีกับแผงอกของเขา
ท่อนลำของสนฉัตรทั้งเสียดสีทั้งกระตุกไปมาใต้อกของแมทธิว
มันเป็นการกระตุ้นอย่างแรงทำให้แมทธิวได้อารมณ์อย่างสุดยอดเวลาจูบพรมไปบริเวณหน้าท้องของสนฉัตรพร้อมกับท่อนลำที่เสียดสีหน้าอกของเขาไปมา
แมทธิวไล่ลิ้นเลาะเรื่อยลงมาตามขนที่ขึ้นครึ้มตรงหน้าท้องและเลยเข้ามาถึงบริเวณท่อนลำ
เขาเน้นไซร้ตรงปลายท่อนเลียขบไปเรื่อยๆ เลียจากท้ายถึงช่วงหัว แต่ยังไม่แตะต้องดอกเห็ดบานอร่ามไซร้ปลายจนได้ที่ จึงจู่โจมอมหัวในแบบที่สนฉัตรไม่ทันตั้งแต่ ร่างกายเขากระตุกนิดๆ
ขณะที่แมทธิวเริ่มเลียตรงบริเวณปลายท่อนลำที่คล้ายเห็ดบาน
เลียได้สักพักก็ดูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะเริ่มจากช้าๆ แล้วค่อยๆไล่จังหวะแบบรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ขณะที่ปากยังคาอยู่กับท่อนลำของสนฉัตรแมทธิวค่อยๆหมุนตัวจนท่อนลำของเขาไปอยู่ตรงบริเวณปากของสนฉัตรสนฉัตรจึงดูดเลียท่อนลำของแมทธิวอย่างเมามันส์เช่นกัน
ทั้งคู่ปรับจังหวะสอดประสานต่างฝ่ายต่างเลียท่อนลำของกันและกันอย่างถึงพริกถึงขิง
จังหวะเร้าอารมณ์โยกคลอนไปตามความรู้สึกที่ชักพาไป
ขณะเลียท่อนลำอยู่ดีๆสนฉัตรจับก้นของแมทธิวแล้วค่อยๆผลักให้เขาเคลื่อนตัวไปข้างหน้า
แมทธิวละลิ้นจากท่อนลำของสนฉัตรแล้วพยายามเคลื่อนตัวไปสนฉัตรค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นจนท่อนลำของเขามาปะทะกับร่องก้นของแมทธิวสนฉัตรถ่มน้ำลายใส่มือก่อนจะเอาไปละเลงบนท่อนลำของเขา
ถ่มน้ำลายอีกครั้งแล้วนำไปปาดตรงร่องก้นของแมทธิวพอได้ที่เขาก็ค่อยๆยัดท่อนลำของตัวเองเข้าไปในก้นของแมทธิว มันก็เข้ายากพอสมควรทั้งเสียวทั้งเจ็บ แต่ด้วยอารมณ์ปรารถนา ความเจ็บจึงไม่น่าทุรนทุรายมากนักสนฉัตรพอใจมากที่ได้จับช่วงสะโพกของแมทธิวที่แข็งแกร่งและแน่นไปด้วยกล้าม
เขาค่อยๆยัดและลองเคลื่อนท่อนลำแม่งกระชับสุดยอด เขาย้อนคลอนอย่างเป็นจังหวะ ปากก็บ่นออกมาว่า “แม่งเอ้ย สุดยอดมาก” แมทธิวพยายามรับจังหวะของสนฉัตรให้ได้ปากก็สบถว่า “ไอ้เหี้ย ไอ้สัตว์ มึง ไอ้สัตว์หมา” สนฉัตรขย่มจังหวะ บางครั้งก็เอามือฟาดไปที่หลังของแมทธิวอย่างแรง เขาร้องซี๊ดด้วยความสะใจบางครั้งก้เอามือจิกผมแมทธิว
เสียงแมทธิวตะโกนออกมาเป็นระยะ“โคตรสะใจเลยไอ้เหี้ย สะใจมาก เอาเลย มึง ทำกู เอาให้สาแก่ใจมึง” สนฉัตรส่ายเป็นจังหวะจนได้ที่ก่อนที่จะถอนท่อนลำออกจากร่องก้นของแมทธิว แล้วจับตัวแมทธิวนอนหงายสนฉัตรใช้มือจับท่อนลำและชักว่าวอย่างเร่งจังหวะไม่นานน้ำก็แตกพวยพุ่งเต็มหน้าอกของแมทธิว
หลังจากก้องภพอาบน้ำเสร็จแล้วเขาเดินเข้าห้องมา เห็นพงษ์พัฒน์กำลังนั่งหลับตานิ่ง
“นายกำลังทำอะไรอยู่”
“ผมหลับตาฟังเสียงคลื่น” พงษ์พัฒน์ตอบขณะยังหลับตาอยู่
“เสียงคลื่น” ก้องภพทวนคำ
“ใช่ ผมไม่ได้ยินเสียงคลื่นมานานแล้ว”
ก้องภพนิ่งฟังพงษ์พัฒน์ต่อไป
“ตอนนี้ผมได้ยินมันชัดเจนมันดังก้องในหูผม ผมได้ยินมันชัดมาก”
ก้องภพยิ้มยืนมองพงษ์พัฒน์ที่กำลังนั่งหลับตาอยู่
“ถ้าพี่อยากได้ยินเสียงคลื่นพี่ต้องหลับตาเหมือนผม”
ก้องภพหลับตานิ่ง
“พี่ได้ยินอะไรไหมครับ”
“ได้ยินสิพี่ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจนาย”
ก้องภพลืมตาพร้อมๆกับที่พงษ์พัฒน์ลืมตาขึ้น
ก้องภพพูดต่อไปว่า
“เวลาที่ดึกสงัดและจักษุสัมผัสของเราลดการทำงาน มันจะทำให้เราได้ยินเสียงที่เราคุ้น”
ก้องภพยังคงพูดต่อไป
“นายอาจคุ้นกับทะเลแต่ตอนนี้พี่คุ้นกับนาย พี่จึงได้ยินแต่เสียงหัวใจของนาย
พี่อยากให้นายมีกำลังใจสู้ต่อไปผ่านมันไปให้ได้ ชีวิตของนายยังอีกไกล นายจะต้องก้าวต่อไป”
ทั้งสองนิ่งเงียบ
พงษ์พัฒน์ทำลายความเงียบขึ้น
“มีใครได้โชคสองชั้นเหมือนผมบ้างเป็นทั้งเกย์ เป็นทั้งมะเร็ง”
ความเงียบปกคลุมห้องอีกครั้งจนก้องภพได้ทำลายมัน
“พี่ก็มีโชคสองชั้นนะเป็นทั้งเกย์และก็ได้รู้จักนาย”
ความเงียบมักจะคืบคลานเข้ามาอย่างได้จังหวะเสมอ
แต่แล้วก็ต้องมีคนทำลายมัน
“นายนอนพักนะอย่าคิดมาก พี่อยู่ตรงนี้ทั้งคน
พรุ่งนี้พี่จะช่วยติวให้นายรับรองว่านายต้องสอบผ่านแน่”
พงษ์พัฒน์นอนลง
“เมื่อผมรู้จักพี่การสอบผ่านจึงไม่สำคัญสำหรับผมอีกต่อไป”
“แต่มันสำคัญสำหรับพี่นะถ้านายสอบผ่าน พี่ก็จะดีใจมาก”
“ผมจะเอาความรู้ไปทำไมเอาไปใช้ชาติหน้าเหรอ”
และแล้วความเงียบก็คืบคลาน
ตอนเช้ายุทธไปเจอแมทธิวกับสนฉัตรกลางป่าจึงรับกลับมาแล้วหาเสื้อผ้าให้ใส่
ยุทธเป็นลูกครึ่งรูปร่างหน้าตาละม้ายคล้ายเล็ก ไอศูรย์ แต่หนุ่มกว่ามาก
ยุทธเคยเป็นนายแบบมาก่อนแต่พออายุขึ้นเลขสาม เขาก็ผันตัวเองมาทำธุรกิจทางด้านนี้
“เจ้าพิทักษ์ไม่น่าทำอะไรแบบนี้เลย” ยุทธบ่นขณะขับรถพาสนฉัตรไปส่งบ้าน
พอถึงบ้านสนฉัตรยังใช้คำอ้างเดิมๆ“ไปค้างบ้านไอ้ก้องมา”
การพูดถึงก้องภพทำให้เขาอยากเจอก้องภพหลังอาบน้ำเสร็จจึงตรงดินไปโรงเรียน
แต่ปีนเข้าทางด้านหลัง
เข้าวิ่งเข้าไปที่สนามบอลและเจอกับพิชิต เพื่อนในกลุ่มอีกคน
พิชิตไว้ผมเกรียนรูปร่างหน้าตารวมทั้งบุคลิกคล้ายทหาร
“ไอ้ชิตมึงเห็นไอ้ก้องรึเปล่าวะ”
“กูไม่เห็นมันเลยมันหายไปตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่ายแล้ว”
“ไปไหนของมันอ่ะมันโดดเรียนเป็นแล้วเหรอ”
“ไม่ได้โดดหรอกมันไปกับอาจารย์สุภาวดี แล้วก็หายเงียบไปเลย”
“อะไรของมันฟ่ะ”
สนฉัตรทำท่าหงุดหงิดก่อนจะเดินจากไป
พิชิตมองไล่หลังเขารู้สึกน้อยใจที่หลังๆมานี้สนฉัตรสนใจแต่ก้องภพ
ทั้งๆที่เขาเล่นบอลกับสนฉัตรมันน่าจะสนิทกันมากกว่า แต่ก็มันจะคุยกันด้วยลำแข้งและฝีเท้า
จริงๆมันน่าจะเป็นความผิดของเขาเองที่ไม่กล้าคุยกับสนฉัตรเพราะคุยกันทีไร เขามักจะประหม่าทุกที มันเป็นอารมณ์ที่บอกไม่ถูกแต่เวลาเล่นบอลกับสนฉัตรไม่ว่าจะอยู่ข้างเดียวกันหรือคนละข้างพิชิตก็จะรู้สึกมีความสุขขึ้นมาทุกครั้ง เป็นความสุขที่เขาเองก็แปลกใจ
แต่พอสนฉัตรสนิทกับก้องภพมากขึ้นก็เหมือนจะเหินห่างพิชิตมากขึ้นไปอีก
ก้องภพมันมีดีอะไรนะสนฉัตรถึงชอบขลุกอยู่กับมัน หรือเป็นเพราะว่าเขาผิดเอง
ที่ไม่ได้สานความสัมพันธ์กับสนฉัตรให้มากไปกว่านี้เขาอาจจะผิดเองก็ได้
แต่มันก็เป็นการยากอยู่เหมือนกันนะที่จะทำความสนิทกับสนฉัตร เพราะยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งประหม่า
ไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาพูดไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง
ความผิดอาจจะตกอยู่กับเขาเองก็ได้ที่ไม่ได้หาทางที่จะสนิทกับสนฉัตรมากขึ้น
เขาเองก็ทำได้เพียงเท่านี้เพราะเขาเป็นคนขรึมเป็นคนที่เก็บกด
การเล่นบอลจึงเป็นทุกอย่างในชีวิจของเขาเป็นการระบายความเครียด
เป็นการทำให้เขาอยู่ใกล้กับสนฉัตรและก็เป็นการระบายความเครียดที่เขาไม่สามารถจะสนิทกับสนฉัตรได้มากไปกว่านี้
บางครั้งชีวิตมันก็ยากนะยากเกินกว่าที่เขาคิด
บางครั้งก็ไม่รู้ว่ามันจะเดินต่อไปอย่างไร
บางครั้งบอลก็เป็นคำตอบของทุกสิ่งแต่
บางครั้งบอลก็กลายเป็นคำถามของบางคนโดยเฉพาะแม่
“จะเล่นให้มันได้อะไรขึ้นมา”
จริงๆมันก็ไมได้อะไรมากหรอกแต่ทุกครั้งมันก็ไม่ทำให้เสีย
มันช่วยชดเชยความเสียใจได้ดีมาก
ขณะที่พิชิตกำลังยืนคิดอะไรวนไปวนมาอยู่นั้น
ก็มีนักเรียนชายคนหนึ่งซึ่งน่าจะอยู่คนละโรงเรียนกับพิชิตกำลังพยายามถามบางอย่างกับเขา
“นายรู้จักสนฉัตรไหม”
พิชิตหันหน้าไปเขาพบกับนักเรียนที่หน้าไม่คุ้น พอสังเกตสักครู่จึงรู้ว่าอยู่คนละโรงเรียน
พิชิตรู้สึกว่านักเรียนชายคนนี้เท่ดีหน้าตาคมเข้มแบบไทยๆ หุ่นดี ดูเม่เอามากๆ
โดยเฉพาะตอนที่เขาอยู่ในชุดนักเรียนแล้วปลดกระดุมถึงสามเม็ดแบบนี้
จริงแล้วนักเรียนชายคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเพราะเขาคือ “แมทธิว” นั่นเอง
ขณะที่พิชิตกำลังพาแมทธิวตามหาสนฉัตรอยู่นั้นสนฉัตรก็เจอก้องภพเข้าจนได้
“เฮ้ยไอ้ก้องหายไปไหนมาวะ”
แทนที่ก้องภพจะทักทายเขากลับเดินผ่านไปเฉยๆ จนสนฉัตรต้องเดินตาม
“เป็นอะไรของมึงวะกูถามไม่ยอมตอบ”
ก้องภพยังเงียบอยู่จนสนฉัตรต้องวิ่งมาดักหน้า
“อะไรของมึงวะกูพูดด้วยก็ไม่ยอมพูด”
ก้องภพจนใจจึงต้องกล้าเผชิญกับความรู้สึกของตัวเอง
“แล้วมึงล่ะมึงหายไปไหนมาไอ้เหี้ย เมื่อวานกูโทรหามึงทั้งวันเลย
แต่มึงหายเงียบไปเลยมึงไม่อยากเจอกูเหรอ หรือมึงจะหลบหน้ากู”
“มันมีเรื่อง”
“เรื่องอะไรของมึงอีกล่ะ”
“เรื่องมันยาวเล่าตอนนี้ไมได้หรอก”
“มึงก็หยั่งเงี้ยหลังๆมึงหาทางเลี่ยงกูอยู่เรื่อย”
“ถ้ากูไม่อยากเจอหน้ามึงกูจะมาตามหามึงอย่างนี้เหรอ พอหมดเรื่องกูก็รีบมาเลย”
ก้องภพดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าเรื่องยาวนักมึงไม่ต้องเล่าก็ได้”
สนฉัตรยิ้มให้เล็กๆแต่ก่อนเขาจะพูดอะไรออกไปก็มีคนเรียกชื่อเขามาจากด้านหลัง
“ไอ้สน”
พอสนฉัตรหันไปเขาก็แหกปาก
“อ้าวไอ้แมทมึงไปไหนมาวะ”
“ก็มาหามึงนี่แหละ”
“อ้าวพิชิตมึงก็อยู่นี้ด้วยเหรอ” สนฉัตรเอ่ยขึ้น
พิชิตรู้สึกน้อยใจมากที่สนฉัตรเพิ่งจะมองเห็นเขาเขารู้สึกว่าตอนนี้เขาเองต้องเผชิญทั้งศึกนอกศึกใน
ไหนจะก้องภพไหนจะไอ้แมทอะไรนี่อีก ไอ้แมทนี่ก็แปลกจัง โผล่มาจากไหนวะสนฉัตรไปรู้จักมันตั้งแต่เมื่อไหร่
ตอนนี้พิชิตค่อนข้างสับสนกับชีวิตของตัวเองไหนจะเรื่องเรียน ไหนจะเรื่องความรู้สึกที่มีต่อสนฉัตรทำไมทุกอย่างถึงต้องประดังเข้ามาแบบนี้ด้วยนะ
ก้องภพเองก็สงสัยว่าไอ้แมทเนี่ยใครกัน
สนฉัตรเองเพิ่งจะสังเกตว่าพอแมทธิวอยู่ในชุดนักเรียนแบบนี้มันทำให้เขาดูดีทีเดียว
“นี่เพื่อนกูชื่อแมทธิว ... ไอ้แมทนี่ไอ้ก้องกับไอ้ชิต”
ขณะที่ทุกคนกำลังดูงงๆเพื่อนอีกคนก็วิ่งมาบอกข่าวร้ายที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น
“เฮ้ย พวกมึงอาจารย์ฝ่ายปกครองตายแล้วว่ะ”
ฟังไม่ผิดหรอกครับอาจารย์วันชาติที่เคยลงโทษสนฉัตรในช่วงแรกๆไงครับ
ข้อมูลที่ได้มาคืออาจารย์ฝ่ายปกครองตายที่บ้านพักหลังโรงเรียน สภาพศพนอนตายอยู่กลางห้อง
สาเหตุการตายเกิดจากถูกมีดแทงทะลุหัวใจตายคาที่ แต่ที่น่าแปลกคือ ห้องของแกถูกล๊อคจากด้านใน สภาพภายในห้องไม่มีเหตุชี้บ่งว่ามีการทะเลาะกันก่อนที่จะถูกฆ่า ของทุกอย่างอยู่เป็นระเบียบ
ไม่มีอะไรหายดูเหมือนกับว่าแกอยู่ในห้องคนเดียว แล้วใครล่ะที่ฆ่าแก หรือฆาตกรหายตัวได้
ก้องภพ สนฉัตรพิชิต รวมทั้งแมทธิว ตรงดิ่งไปที่บ้านพักหลังโรงเรียนพอดีตอนนี้ตำรวจและนักข่าวอยู่กันเต็มไปหมดแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น