ก้องภพรู้สึกหงุดหงิดที่วันนี้เขาโทรหาสนฉัตรไม่ได้เลยรถตู้ใกล้มารับเขาแล้ว
นี่ก็บ่ายมากแล้วสนฉัตรหายไปไหน “ไอ้เหี้ยสนมึงไปทำอะไรที่ไหนวะ”
ก้องภพอยากเจอสนฉัตรก่อนที่จะไปโรงพยาบาลแต่จนแล้วจนรอด เขาก็ยังติดต่อกับสนฉัตรไม่ได้
“ไปเถอะก้องภพรถตู้มารับแล้ว” เสียงของอาจารย์สุภาวดีดังมาจากด้านหลัง
“ครับผม” ก้องภพรีบวิ่งขึ้นรถตู้ ตอนนี้หัวใจของเขามีแต่สนฉัตรแต่เพียงเท่านั้น
สนฉัตรกับแมทธิวนั่งบนก้อนหินใหญ่คนละก้อนค่อนข้างไกลกัน
ทั้งสองหิวจนแสบท้องและเริ่มรู้สึกแล้วว่าพวกเขาน่าจะโดนปล่อยเกาะอยู่ที่นี่
เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหน
แมทธิวเป็นคนที่เริ่มเก็บอาการไม่อยู่ก่อนคงเพราะโมโหหิวด้วย จึงลุกขึ้นแล้วเดินไปที่สนฉัตร
“เพราะมึงคนเดียวทำให้กูถูกแกล้งแบบนี้ ก่อนหน้านี้กูทำงานกับพี่เขาไม่เคยมีปัญหาอะไรเพราะมึงตัวเดียว ไอ้สัตว์” แมทธิวถีบไปที่ยอดอกของสนฉัตรอย่างแรงทำให้สนฉัตรล้มไปทางด้านหลัง
พอลุกขึ้นยืนได้สนฉัตรก็ไม่ยอมเหมือนกันเขาเข้าไปฟาดหน้าอกของแมทธิวอย่างแรง
เสียงดังก้องป่า“เพราะมึงนั่นแหละที่คอยหาเรื่องกู ทำให้งานของเราถ่ายไม่เสร็จ
เพราะมึงคนเดียวยังมาโทษกูอีก”
แมทธิวไม่หยุดอยู่แค่นั้นเขาผลักอกสนฉัตรจนสนฉัตรล้มลง แมทธิวกระโดดเข้าไปนอนทับเขา
ทั้งคู่ปลุกปล้ำกันพลิกตัวไปมา แมทธิวโมโหมากจึงกัดหัวนมของสนฉัตร ทำให้สนฉัตรร้องลั่น
และเอาคืนโดยบีบไข่ของแมทธิวอย่างแรงแมทธิวร้องลั่นป่า
หลังจากนั้นทั้งคู่กลิ้งจากพื้นราบลงไปจนถึงแถวๆลำธารที่มีบ่อโคลน ทั้งคู่กลิ้งไปจนลงบ่อโคลนด้วยกันทั้งคู่ แมทธิวตั้งหลักได้ก่อนจึงจับหัวของสนฉัตรกดลงไปในโคลน สนฉัตรเองพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นจนหลุดแล้วลากแมทธิวขึ้นมาจากบ่อโคลน แมทธิวหมดแรง นอนแผ่หราอยู่บนพื้นร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน
สนฉัตรเองก็ทั้งเหนื่อยทั้งหิวเขายืนมองรูปร่างของแมทธิว เห็นแมทธิวค่อยๆเย็นลง สนฉัตรจึงเอื้อมมือไปให้เขา “กูว่าเรามาช่วยเหลือกันดีกว่า เราลงเรือลำเดียวกันแล้วมีเรื่องกันไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก” แมทธิวไม่ตอบอะไร เพียงแต่ยื่นมือไปให้สนฉัตร สนฉัตรดึงตัวเขาขึ้นทั้งสองตกลงกันที่จะไปล้างตัวในลำธาร.
เมื่อมาถึงชั้นสองของโรงพยาบาลอาจารย์สุภาวดีจึงชี้มือไป “คุณแม่ของพงษ์พัฒน์อยู่ตรงนั้นแหละ
เธอเดินเข้าไปหาสิ ส่วนครูต้องรีบกลับโรงเรียน ครูยังมีงานรออยู่”
“ครับผม” ก้องภพยกมือไหว้อาจารย์ก่อนที่จะหันไปหาแม่ของพงษ์พัฒน์
เขาค่อยๆเดินไปจนถึงที่ๆแม่ของพงษ์พัฒน์ยืนอยู่
ตอนนั้นแม่ของพงษ์พัฒน์ยืนหันหลังให้ก้องภพเดินเข้าไปใกล้อีกนิด “สวัสดีครับ”
แม่ของพงษ์พัฒน์หันมาตามเสียงสีหน้าดูงงๆระคนตกใจ
“ผมก้องภพครับนักเรียนทีจะมาช่วยติวให้พงษ์พัฒน์ครับ”
พอได้ยินอย่างนั้นแม่ของพงษ์พัฒน์ก็ใจชื่นขึ้น
“เหรอจ๊ะหวัดดีจ๊ะ พงษ์พัฒน์อยู่ที่ห้อง 202 ตรงนั้นจ๊ะช่วงกลางวันก็ไม่ยอมกินข้าว
แม่เองก็เข้าใจนะแต่บางครั้งก็รับไม่ไหวเหมือนกัน ลองเข้าไปทำความรู้จักกับเขาสิ ลองดูนะ”
ก้องภพยิ้มและเดินเข้าที่หน้าห้อง202 เขาเคาะประตูห้อง 2 – 3 ครั้ง ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป
พอเดินเข้าไปเขาพบกับพงษ์พัฒน์ นักเรียนชายชั้น ม.4 นอนอยู่บนเตียงพงษ์พัฒน์หันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง
“หวัดดีครับนี่พี่ก้องภพนะ”
เสียงของก้องภพทำให้พงษ์พัฒน์หันหน้ามาทางเขาก่อนที่จะบ่ายหน้าไปอีกทางพร้อมกับหลับตา
ก้องภพเห็นพงษ์พัฒน์เพียงชั่วประเดี๋ยวแต่ก็รู้สึกเอ็นดูน้องคนนี้ขึ้นมาถนัดใจ
พงษ์พัฒน์เป็นลูกครึ่งจีนกับสหรัฐหน้าตาของเขาจึงดูหล่อแบบแปลกๆ ดูเหมือนคนจีนที่มีหน้าคล้ายฝรั่ง “เนี่ยนะเหรอ พงษ์พัฒน์ ตอนได้ยินข่าวครั้งแรก นึกว่าจะโทรมซะอีกแต่ทำไมเขาถึงดูน่ารักขนาดนี้นะ” ก้องภพคิดในใจ
ถึงหันมาเพียงชั่วประเดี๋ยวแต่สองตาของก้องภพก็ทำให้หัวใจของพงษ์พัฒน์รู้สึกร้อนผ่าว
แต่เขายังไม่พร้อมที่จะพูดอะไรทั้งนั้นทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนี แล้วหลับตานึกถึงหน้าของก้องภพ ผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้ๆเขา จริงๆแล้วพงษ์พัฒน์พร้อมที่จะยิ้มให้เขาทักทายเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า แต่ความรู้สึกมันอัดอั้น เขารู้สึกตื้อๆในหู และเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอหอยแต่เขาก็ยังคิดว่า
“ทำไมพี่ก้องภพถึงได้น่ารักขนาดนี้นะผมสั้นๆหน้าใสๆเหมือนพระเอกเกาหลีเลยแต่มันจะมีประโยชน์อะไรเมื่อเวลาเหลืออีกไม่มาก”
สนฉัตรกับแมทธิวอาบน้ำกันตรงลำธารพวกเขาอาบอยู่ห่างๆกัน จนสนฉัตรเริ่มรู้สึกทนไม่ได้จึงมาช่วยถูหลังให้
“มึงจะทำอะไรวะ” แมทธิวหันมาทำหน้าเครียด
“ถูหลังให้มึงไง โคลนติดเป็นปื้นไม่ถูไม่ออกนะโว้ย”
แมทธิวดูอ่อนลงเขาปล่อยให้สนฉัตรค่อยๆถูหลังเขาไปเรื่อยๆจนถึงตอนที่แมทธิวหันหน้ามาทำให้หน้าอกของทั้งคู่แนบชิดกัน
“มึงจะหันมาทำไมวะ” สนฉัตรถามงงๆ
“กูจะถูหลังให้มึงบ้างมึงหันไปดิ” แมทธิวพูดแบบกวนๆ
สนฉัตรยิ้มหันหลังให้เขาพร้อมกับพูดว่า “นึกแล้วมึงต้องเอาคืน”
“เอาคืนห่าอะไรวะ” แมทธิวพูดขณะกำลังถูหลังให้กับสนฉัตร
“กูคิดว่ามึงน่าจะเป็นคนประเภทใครด่ามาด่าตอบ ใครชกมาชกตอบ … ใช่ป่าววะ”
คำว่า “ใช่ป่าววะ” หลุดออกมาจากปากตอนที่สนฉัตรพลิกตัวในน้ำอย่างเร็ว ทำให้ปากของเขามาประกบกับปากของแมทธิวเข้าพอดี
แมทธิวผงะถอยไปเล็กน้อย“ทำอะไรของมึงวะไอ้สัตว์ ถูกปากกูพอดีเลย”
สนฉัตรยิ้มอย่างอารมณ์ดี“งั้นมึงก็จูบกูคืนดิวะ”
แมทธิวทำหน้าตาดุดันขึ้นมา“ไอ้สัตว์ ไอ้ชาติหมา มึงพูดอะไรของมึงวะ กูไม่เอาและกูไปหาอะไรในป่าดีกว่า เผื่อมีอะไรที่กินได้” แมทธิววิ่งขึ้นจากน้ำตอนนั้นกางเกงในบางๆของเขาเปียกแนบเนื้อจนมองเห็นก้นของเขาแต่ที่ชัดมากคือร่องก้นตรงขอบกางเกงที่อมน้ำหย่อนลงมามันเป็นภาพที่เย้ายวนสนฉัตรมากๆ เขาตะโกนไล่หลัง
“ถ้ามึงหาอะไรที่กินได้หามาเผื่อกูด้วยดิ” แต่พลางคิดในใจว่า “แต่ตอนนี้สิ่งที่กูอยากกินมากๆก็คือมึงนี่แหละ”
แมทธิววิ่งเข้าไปในป่าพลางคิดในใจว่า“ถ้ากูต้องเอาคืน กูจะไม่เอาแค่จูบหรอกมึง”
“ทำไมนายไม่กินข้าวเที่ยงล่ะ”
ไม่มีเสียงตอบใดๆออกมาจากปากของพงษ์พัฒน์
“ถ้าไม่กินข้าวเที่ยงนายก็ควรกินข้าวเย็นนะ” ก้องภพยังพยายามอยู่ต่อไป
เขาพูดเซ้าซี้ได้สักพักนางพยาบาลก็นำสำรับเย็นมาเปลี่ยนให้
พงษ์พัฒน์ลุกขึ้นมานั่งมองอาหารตรงหน้าแต่ในขณะนั้นก้องภพก็จ้องมองแต่หน้าของพงษ์พัฒน์พลางคิดในใจว่า “นายน่ารักมากเลยนะ ทำไมพระเจ้าถึงกลั่นแกล้งนายได้ถึงเพียงนี้”
พงษ์พัฒน์มองข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้านิ่งแต่จริงๆแล้วเขาอยากมองหน้าของก้องภพ แต่ในความรู้สึกขณะนั้น มันเป็นยังไงก็ไม่รู้ถ้าเขามองหน้าก้องภพ รับก้องภพเข้ามาอยู่ในชีวิตของเขา มันก็น่าจะดีนะแต่กับเวลาที่เหลืออยู่ มันจะเหมือนกับนิยายที่เพิ่งเริ่มแค่ 3 – 4 ตอนแล้วก็ถึงบทอวสาน เขาไม่อยากที่จะให้มันเป็นอย่างนั้น แต่ ...ตอนนี้เขาพูดไม่ออกบอกไม่ถูกจริงๆเขารู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นรูปปั้นที่นั่งมองข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้า
ก้องภพตัดสินใจหยิบชามข้าวต้มขึ้นมา“เอาล่ะ พี่จะป้อนให้ล่ะนะ จะกินไม่กินก็ตามใจนะ พี่ไม่บังคับหรอก” ก้องภพหยิบช้อนข้าวต้มยกขึ้นมาตรงปากเป็นครั้งที่สองที่พงษ์พัฒน์มองหน้าของก้องภพ เขาเห็นก้องภพยิ้มเขาอ้าปากกินข้าวต้มทั้งน้ำตา
ก้องภพเห็นพงษ์พัฒน์น้ำตาไหล จึงวางชามข้าวต้ม แล้วเขยิบเข้าไปใกล้อีกนิดพร้อมกับเอามือลูบหลังพงษ์พัฒน์ “นายเป็นอะไรเหรอ”
พงษ์พัฒน์โผเข้ากอดก้องภพแล้วก็ร้องไห้ฟูมฟายเป็นการใหญ่ ก้องภพเอามือลูบหลังพร้อมกับพูดปลอบว่า
“ไม่เป็นไรพี่เข้าใจนายนะ นายอย่าเพิ่งวิตกกังวลจนเกินไป พี่จะคอยเป็นกำลังใจให้นายนะอยากให้นายหายไวๆ กลับมาแข็งแรงอีกครั้ง พี่จะคอยเอาใจช่วยนายนะ”
พงษ์พัฒน์รู้สึกดีขึ้นและนี่คือความอบอุ่นที่เขารอมานาน อกของก้องภพทั้งอุ่นทั้งแข็งแรงและนี่คือความอบอุ่นที่เขาตามหามาตลอดชีวิตน่าเสียดายที่มาเจอตอนที่เวลาเหลืออีกไม่มากนัก
"ครับผมจะเชื่อพี่”
พอทั้งคู่กินผลไม้ป่ากันจนอิ่มก็นั่งคุยกันตามประสาคนที่ตกที่นั่งลำบากด้วยกัน
พอตกค่ำลมในป่าพัดแรงมากทำให้แมทธิวบ่นขึ้น
“หนาวจังเลยว่ะกูแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” พอพูดจบเขาก็ลุกขึ้น
“แล้วมึงจะลุกไปไหนวะ”สนฉัตรถาม
“ก็ลุกไปหาฟืนมาก่อไฟไงหรือมึงอยากหนาวตายวะ ไอ้เปรต” แมทธิวตอบแบบเคืองๆ
สนฉัตรลุกขึ้นยิ้ม “แต่กูมีวิธีที่ดีกว่านั้นน่ะและจะทำให้มึงกับกูรอดคืนนี้ไปได้”
“วิธีอะไรของมึงวะไอ้เบื๊อก”
“ก็ใช้ร่างกายให้ไออุ่นแก่กันและกันไง วิธีเนี่ยจะทำให้เราสองคนรอดได้ไปถึงเช้าเพียงแต่กูกับมึงจะต้องนอนกอดกันไปทั้งคืน”
“ใครจะกอดกับมึงลงวะไอ้กล้ามไอ้ล่ำอย่างมึงไปหาสาวๆกอดดีกว่ามั้ง”
“นี่กูเสนอวิธีที่ดีที่สุดแล้วนะเว้ยหรือมึงจะเดินไปหาฟืน แล้วมันจะมีไหมวะ แถวนั้น เลื่อยมึงก็ไม่มีพอได้ฟืนจะก่อไฟติดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ขืนใช้วิธีมึงมีหวังหนาวแต่แน่ๆมึงเคยได้ยินไหมวะ หนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว”
แมทธิวทำสีหน้าเห็นด้วย“เออ ... ก็ได้วะ ที่มึงพูดก็ฟังดูเข้าท่าดี”
สนฉัตรยิ้มพร้อมกับถอดกางเกงในของเขาออกปลดปล่อยท่อนลำยาวใหญ่ออกมา
แมทธิวเห็นดังนั้นก็(ทำท่าเหมือนว่า)ตกใจมาก
“เฮ้ยแล้วมึงแก้ผ้าทำไมวะ”
“อ้าวก็กูบอกแล้วว่าเนื้อแนบเนื้อ แล้วมันจะเหลืออะไรล่ะของมึงอ่ะรีบถอดๆแล้วตามกูมาทางนี้”
แมทธิวไม่มีทางเลือกแต่ดูเหมือนกับว่าเป็นการเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส
เขาถอดกางเกงในของเขาออกแล้วเดินตามสนฉัตรไป
ตอนนี้สนฉัตรนอนหงายอ้าซ่าอยู่กลางพงหญ้าอ่อนๆน่าจะเพราะหนาว ท่อนลำของเขาจึงดูแข็งขึ้นมาเป็นลำ
แมทธิวเดินมาเห็นก็ตกใจมาก เพราะไม่เคยเห็นท่อนลำที่ใหญ่เท่านี้มาก่อนความตื่นเต้นทำให้ท่อนลำของแมทธิวแข็งขึ้นมาบ้าง
สนฉัตรตะโกนบอกแมทธิว
“มึงจะยืนอยู่ทำเหี้ยอะไรวะนอนลงมาทับตัวกูสิ เดี๋ยวเราทั้งคู่ก็หนาวตายหรอก”
แมทธิวยังยืนเก้ๆกังๆทำให้สนฉัตรยกตัวขึ้นมาแล้วจับไปที่ท่อนลำของแมทธิวที่กำลังแข็งปั๋งพร้อมกับดึงมา
“นอนลงมาสิวะ”
“เออกูรู้แล้วมึงอย่าดึงดิ เดี๋ยวของกูหลุดติดมือมึง”
สนฉัตรนอนหงายลงสู่พื้นเขาคิดว่าตัวเขาใหญ่กว่า น่าจะต้องนอนด้านล่าง แล้วให้แมทธิวนอนทับบนตัวเขาแมทธิวค่อยๆหย่อนกายลงมาจนทับไปบนตัวของสนฉัตร
“อืมอุ่นจริงๆด้วยว่ะ มึงนี่สุดยอดเลย”
สนฉัตรกระเซ้า “สุดยอดอะไรวะ ยังไม่ถึงจุดซะหน่อย”
ถึงแม้อกจะแนบอกท่อนลำชิดท่อนลำ แต่แมทธิวยังเกร็งหน้าอยู่ คือไม่ยอมให้หน้าไปโดนสนฉัตร
สนฉัตรรู้สึกแปลก“มึงจะเกร็งคอทำไมวะ มึงเกร็งแล้วมึงจะนอนยังไงเอาหน้าแนบหน้ากูเลยกูไม่ถือหรอก”
“แต่มึงเอาปากมึงไปทางอื่นก่อนสิถ้ากูไม่เกร็งแล้วหันแก้มให้มึงก็เหมือนมึงหอมแก้มกูอยู่ดีนั่นแหละ”
“โอเค โอเคกูจะหันแล้ว”
สนฉัตรแกล้งทำหันหน้าไปแต่ตอนนั้นแมทธิวจะแกล้งเอาปากหอมแก้มสนฉัตรแต่สนฉัตรก็กะแกล้งเหมือนกันเลยหันหน้าเข้ามาพอดีทำให้ปากของทั้งคู่แนบสนิทกันอย่างแนบแน่นทีเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น